poniedziałek, 12 listopada 2012

Imponderabilistycznie

Namiętnie przeprowadzam procesy intensyfikacyjne prokrastynacji poprzez produkcję ciasteczek kruchych kokosowych, wędrówki po herbatę zieloną tudzież czerwoną, przyglądanie się kotu, odkrywanie nowych fascynacji muzycznych i bujanie się wraz z fotelem. A gdy cichnie muzyka, gdy niechcący znajdę się w bezdźwięku samotności, słyszę pracujące we mnie trybiki, zębatkowe ząbki wskakujące kolejno na swoje miejsca, powoli, acz systematycznie naciągając jakąś iluzoryczną strunę, która uparcie zmierza do pęknięcia z trzaskiem. Czuję, jak się zmieniam. Coś ewidentnie czai się na skraju mojego jestestwa i napawa mnie to przerażeniofascynacją delikatną, acz w gruncie rzeczy spokojnym stworzeniem jestem. Sinusoida życiowa potraktowana żelazkiem codzienności posłusznie rozprostowała się niczym obrus świąteczny i nabrała charakteru wybitnie neutralnego, sprawiając, że wszystko jest akceptowalne, słodko-gorzkie, skrajnie nieskrajne. Pozostaje czynić co do mnie należy, nie wychylać się, być, funkcjonować, jeść, spać.


Ciężkie jest życie z szyszynką zamontowaną do góry nogami Byłabym szalenie wdzięczna, gdyby hiperaktywność umysłowa raczyła uruchamiać mi się na zajęciach i w trakcie nauki a nie wtedy, kiedy wypadałoby się w końcu wyspać. 

 - Ale PO CO SPAĆ, SKORO MOŻNA NIE SPAĆ?! - zapytał radośnie mój umiłowany mózg. 

Cóż, najwyższy czas zainwestować w chloroform.

1 komentarz:

  1. Cudownie piszesz, z chęcią będę tu zaglądać.

    Noray

    OdpowiedzUsuń